മൃതി

 മൃതി

വയ്യപ്പപ്പണിക്കരുടെ തറവാട്

പൂച്ചട്ടികളിൽ വിരിഞ്ഞ ഫലിതപൂക്കൾ .

ഉമ്മറത്തെ

ചാരുകസേരയിൽ

യോഗനയനങ്ങളുമായി

ഉറങ്ങുകയെന്നോ

ധ്യാനിക്കുകയെന്നോ

തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത

രണ്ടു കണ്ണുകൾ.

ഒന്നിൽ 

കർപ്പൂരസന്ധ്യ

മറ്റൊന്നിൽ 

കാവാലം കുരുവികൾ .

മണിക്കിണറിനരികിൽ

മരംകോച്ചുന്ന തണുപ്പിലും

ആരോ ഒരാൾ

ഉന്മാദചിത്തയായി

കുളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മരംകൊത്തികൾ 

കുത്തിവരിഞ്ഞ

പാളപ്പടം പൊഴിച്ചിട്ട

കമുകിൻ

കൂട്ടങ്ങളായിരുന്നു

അതിരുകാത്തത്.

അവിടേക്കാണ്;

കവി അയ്യപ്പനും

സ്വാമി അയ്യപ്പനും

പുലയനയ്യപ്പനും

കയറിവന്നത്.

അയ്യപ്പനറിയേണ്ടത്,

ചെമ്പനീർപ്പൂവിന് 

പോറ്റിയെഴുതിയ

കുറിപ്പിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു.

ശരണംവിളിയും മാമലകളും കോർത്തുകെട്ടിയ നിഴൽമാലയുമായാണ്

സ്വാമിയുടെ വരവ്.

സഹോദരനാകെ അസ്വസ്ഥനായിരുന്നു.

തോറ്റുമുറിഞ്ഞവന്റെ

ചുവപ്പായിരുന്നു മുഖത്ത് .

വയ്യപ്പനുചുറ്റും

മൂന്നുപേരും ഇരുന്നു.

ദീക്ഷതടവാതെ,

നയനം മുറിക്കാതെ,

ചോദ്യം കേൾക്കാതെ,

മാലവാങ്ങാതെ,

ഭാവം മാറാതെയങ്ങനെ;

അടർന്നടരാത്ത 

കണ്ണുനീർ തുള്ളിയിൽ,

കർപ്പൂര സന്ധ്യയും

കാവാലം കുരുവികളും

പകർന്നാടിയ വർണ്ണങ്ങൾ .

മഹാഗുരു;

അപ്പോഴേക്കും

കൂട്ടംതെറ്റിയ 

അടയ്ക്കാകുരുവിയെപ്പോലെ

ചകിതചിത്തനായി

ഒറ്റയ്ക്കു 

പറന്നു പോയിരുന്നു.